Review Lensbaby Sweet 50

Een aantal weken geleden vroeg zoom.nl of ik een review wilde schrijven over de Lensbaby Sweet 50. Jullie snappen het al… als echte Lensbaby Freak vond ik dat natuurlijk geweldig. Als een kind zo blij ging ik met mijn nieuwe ‘speelgoed’ op pad en een mooier seizoen kon ik me niet wensen om dit uit te proberen. Het Speulderbos en het Amerongse bos werden mijn decor en ik heb me heerlijk kunnen uitleven. Zoals te verwachten ben ik begonnen met mijn passie: macrofotografie. Deze review kunnen jullie hier ook op Zoom.nl lezen.

Ik ben gewend te werken met de Lensbaby Double Glass Optic (DGO) in combinatie met macro voorzetringetjes. De Sweet 50 werkt niet met voorzetringetjes maar met macro-converters. Deze converters worden natuurlijk niet standaard bij de lens geleverd, maar gelukkig had ik die al in mijn collectie. Om eerlijk te zijn vind ik het werken met de converters niet echt praktisch. Een voorzetringetje verwisselen bij de DGO is namelijk veel eenvoudiger en sneller dan telkens de lens eraf te halen, converters te wisselen en de lens weer opnieuw te plaatsen. Na wat gemopper kreeg ik de truc al snel beter onder de knie. Het is gewoon even een handigheidje, waarbij ik jullie aanraad om hiervoor de instructievideo’s op de www.lensbaby.co.nl te bekijken. Deze handige video’s laten zien hoe je de Sweet 35 verwijdert en de macro converters installeert. Voor de Sweet 50 werkt dat exact hetzelfde.

De Sweet 50 heeft een vaste diafragma-ring terwijl de DGO werkt met losse diafragma-ringetjes die je handmatig moet verwisselen. Deze optie biedt wel speelse mogelijkheden, zeker met de fancy diafragma-ringetjes, maar het vergt wel een aantal handelingen. Ik was dus benieuwd hoe ik de vaste diafragma-ring ervaren.

Terwijl ik aan de slag ga met deze nieuwe combinatie op mijn Nikon D700, valt me gelijk op dat het even wennen is om de afstanden te vinden waarin het scherptegebied ligt. Gevoelsmatig zijn die afstanden toch weer even anders dan bij de DGO. Na een aantal missers, krijg ik al snel de slag te pakken. Spelenderwijs merk ik dat ik het toch wel erg leuk en makkelijk vind om meer met de diafragma-ring te spelen net zoals ik gewend ben bij mijn ’gewone’ macro fotografie. Wel vind ik het iets lastiger om gelijk de juiste scherpte te krijgen met de Sweet 50 in samenwerking met de macroconverters dan bij de DGO in combinatie met de voorzetlensjes. Ook dat is natuurlijk opnieuw een kwestie van heel veel doen.

Terwijl ik met mijn ‚Sweetie’ verder het bos in duik, word ik weer verrast. Al kijkend door de zoeker merk ik dat bij een bepaalde manier van scherpstellen een dromerige waas ontstaat. Hoewel het  scherpstellen hierdoor wordt bemoeilijkt, geeft het een geweldig effect. Het is alsof ik naar een dubbele belichting in de camera kijk….. super! Dit geldt echter alleen in combinatie met de macroconverters. Wanneer ik die er tussenuit haal en de omgeving fotografeer is het effect verdwenen.
Deze waas wil ik echter niet in al mijn foto’s. Ik kom er gelukkig al snel achter dat je even verder moet zoeken met de buiging van de lens en je scherptepunt iets moet verleggen om een ’gewoon scherp’ beeld te krijgen.
Een puntje wat me minder vrolijk stemt, is het moment dat ik mijn lens omhoog buig en tegen de zon in ga fotograferen. Via de zoeker zie ik plotseling een witte waas ontstaan. Terugkijkend op mijn schermpje blijkt het een witte balk te zijn geworden over de hele foto. Nu staat Lensbaby bekend om zijn bijzondere reactie op verschillende lichtsituaties, zeker als het gaat om tegenlicht. Je krijgt dan van die leuke gebogen flairs of bijzondere lichtstralen in de foto, maar deze keer is het wel erg ‘bijzonder’. Ik probeer het nog een keer terwijl de lens recht staat. Dit werkt gelukkig goed. Het is dus gewoon een kwestie van ’spelen’ en kijken hoe ver je kunt gaan. Ik krijg het vermoeden dat de witte balk niet door de lens ontstaat, maar door de combinatie met de macroconverters. Ik wissel daarom de Sweet 50 voor de DGO en probeer het nog een keer. En inderdaad… hetzelfde resultaat.
Ik denk graag in oplossingen dus om het effect van een witte balk bij tegenlicht te voorkomen, is het misschien verstandig om in plaats van de macroconverters reguliere tussenringen te gebruiken. Wellicht heb je zelf al tussenringen. Die plaats je dan tussen de Lensbaby Composer pro en de camera body. Realiseer je wel dat je dan de dromerige ’look’ kwijt bent mocht je die graag willen.

Na de vele macrofoto’s haal ik de converters er tussenuit en ‘focus’ me meer op de omgeving. Al spelend met verschillende diafragma’s ontdek ik dat ik de mooiste resultaten boek met diafragma’s tot F6.3. Ik hou wel van die onscherpte, want dat geeft juist die bijzondere ’look’. Het liefst gebruik ik diafragma F2.8 juist voor die zachte sfeer, dat is helemaal mijn stijl. Na vele foto’s ga ik moe maar zeer voldaan naar huis. Ik ben nu al verslaafd… ik wist het.

Conclusie: de Sweet 50 is een schitterende lens om in je Lensbaby-collectie te hebben. Een stukje zwaarder dan de DGO en daardoor niet echt aan te raden in combinatie met de Muse of Spark. Daar is hij te zwaar voor, zeker met de converters ertussen. Voor portretfotografie is hij zeker een ’must have’ in de collectie, maar ook voor landschapsfotografie is het een prachtige creatieve lens. Ik kan in ieder geval niet wachten om hem toe te voegen aan mijn collectie. Meer foto’s van de Sweet 50 kun je op mijn blog of Lensbaby inspiratie pagina vinden.

Volgende keer neem ik jullie mee met de Lensbaby IPhone voor een review. Op mijn Lensbaby sweet 50 portfolio pagina kunnen jullie nog veel meer beelden vinden die met de Lensbaby Sweet 50 zijn gemaakt.