Bijzondere berichten

Inmiddels is het 3 weken verder. Time flies. Iedereen ontzettend bedankt voor de overweldigende persoonlijke mailtjes en spontane leuke en mooie berichtjes op Facebook en andere social media. Jullie enthousiasme over het boek doet me heel erg goed. Echt geweldig!!

Na de boekpresentatie was er nog geen rust. Er waren nog een aantal workshops en lezingen te gaan. Allemaal zo super leuk om te doen. Ik heb weer veel geluk gehad tijdens de workshops met het weer, zelfs het beetje regen dat er was stoorde niemand gaf prachtige resultaten, echt genieten.

In 2 weken tijd stonden er nog 3 lezingen. Wat is het fijn als mensen geïnspireerd zijn tijdens de lezing en niet kunnen wachten om zelf aan de slag te gaan. Zo dankbaar. Ik zou niet kunnen kiezen tussen workshops geven en lezingen. Ik wil ze allebei niet missen en gelukkig hoeft dat ook niet.

Daarnaast moesten de boeken ook nog de winkels in en eigenlijk had ik ook rust nodig. Eindelijk is het inmiddels rustiger en heb ik nu de tijd om de website bij te werken, mijn nieuwe workshops en nieuwe data staan er inmiddels ook weer op. We zijn inmiddels 6 blogs verder. En de nieuwsbrief is in de maak. Eindelijk tijd om nog eens na te genieten van bijzondere berichtjes die ik kreeg waarvan ik er een graag met jullie wil delen.

Marinus van den Berg heeft samen met Wim Huijser het boek Levenspaden geschreven.
Marinus was pastor en is nu geestelijk verzorger. Marinus schrijft boeken en gedichten. Rode draad in zijn werk: omgaan met de dood moet je niet wegstoppen. De dood hoort bij het leven. Door met elkaar te praten kun je leren op een menselijke manier om te gaan met afscheid en de dood.

Dit gedicht en dagboekverhaal schreef hij met het boek de Waal bewogen als inspiratie. Toen ik het via Wim Huijser ontving was ik zo ontroerd dat ik het met jullie wilde delen. Het is zo mooi te zien en horen wat het boek voor mensen kan betekenen of wat het los maakt bij mensen. Een mooier compliment is er voor mij niet als mensen geraakt worden op welke manier dan ook.

Een fotoboek als dagboek

Licht is het  lastige van duisternis (Benno Barnard)

Vandaag een dag met zon en regen  blader ik in  een fotoboek met dichtersverzen,dat eigenlijk geen bladeren verdraagt. Je moet iedere bladzijde langzaam omslaan om dan te verwijlen bij de volgende foto. Ik werd er steeds stiller van. Het is een boek met voor elke dag een pagina.  Een fotodagboek met af en toe een vers van een dichter. Ze zijn als een bankje aan de oever die je nodigt om te gaan zitten. Zittend kijk je naar de stroom, naar de stenen, naar een klein strandje en naar die machtige boogbrug daar in de verte die verder lijkt  dan ver weg. Je bent hier en nu en je hoort de stroom. Je hoort het kabbelen en het klotsen. Niet buiten je maar in je.  Als je snelweg en de drukte verlaat en je gaat zitten – zitten is niet alleen maar het nieuwe roken- dan ga je horen wat er in je stroomt en beweegt. Je komt thuis. Ik neem tijd om dankbaar nog eens die brief van het bevolkingsonderzoek  darmkanker te lezen. Dat zinnetje waar  ik weer op hoopte zoals de twee vorige keren: de uitslag is gunstig. Alsof je een stempel in je levenspaspoort krijgt dat je verder mag. Maar de brief houdt ook wel een slag om de arm. Nooit is alles zeker en je kunt beter naar je huisarts gaan als het donkere dat uit je lichaam komt van kleur verandert. Zoiets.  Iets wat je niet wilt zien.  Er zijn dingen die je liever in het duister laat.  Licht is het lastige van duisternis , is een van de versregels die ik lees in dit fotografische meditatieboek.  Wat zegt het boek over de fotografe?  Wat zegt het over haar kijken? Wat ziet zij wat ik niet zie? Zij helpt mij met anders kijken. Zij brengt licht in wat  voor mij duister is. Ik ben haar dankbaar voor haar werk en Wim Huijser die de  verzen heeft gekozen  Maar niet altijd ben ik dankbaar voor dat licht. Er is ook wat ik liever niet zie.  Licht laat me soms ook naar de lastige kanten kijken van mijzelf.  Ik geniet van de stroom, de bomen en alles wat gefotografeerd is nabij die  rivier. De stille Waal. Tegelijk besef ik de eindigheid  en dat je nooit voor een tweede keer in dezelfde rivier kunt stappen. Alles is steeds in beweging. Maar nu geniet ik intens in het hier en nu van het omfloerste dat meer toont dan het harde naakte.  Zoals een stilstemmend dichtwoord meer kan zeggen dan een brullende wraakzuchtige president die naar Vietnam reist en al die Aziatische landen van de haiku’s, de tempels en de beweging van het boeddhisme  met haar aandacht voor de adem en het aandachtige lopen. Zal hij de stilte aan kunnen of kan hij alleen maar golfend praten met zijn gastheren om te scoren. Dit boek is ver van scoren en punten maken. Het is het dreigende voorbij, hoe woest het water ook kan zijn. Hoe ook het water winter kent.  Steeds zijn die twee kanten van het leven voelbaar, maar toch voel ik me getroost. Het boek leert me meer met een langere sluitertijd te kijken en soms meer al dat overbodige snelle nieuws  te filteren. Ik leg het boek bij dat dikke andere boek met al die beelden van de zee vanaf een plek gemaakt:  New Horizons van Bruno van den Elshout en het dunnere van Wout Berger When I open my eyes. Hoe iedere ochtend de horizon anders is.   

Marinus van den Berg  kijkt na een week met veel reizen en spreken in het boek  De Waal / Bewogen van Andrea Gulickx met mmv  Wim Huijser.

4 november 2017

Wil je meer weten over Marinus en zijn gedichten en boeken.
http://www.marinusvandenberg.nl/
of
http://www.uitgeverijtenhave.nl/auteur/marinus-van-den-berg/