Winter magic

Gisteren werd ik wakker en toen ik het rolgordijn van de slaapkamer omhoog deed zag ik een prachtige bevroren wereld voor me. Ik ben niet zo’n fotograaf die dan gelijk in mijn schoenen springt maar aangezien ik verder geen plannen had dacht ik hmm misschien wel erg dom om niet even je camera te pakken en naar het bos te gaan. En toen begon het ontzettend te kriebelen. Ah mooi, het startsein om te gaan. Is dat er namelijk niet dan hoef ik net zo goed niet te gaan. Zo werkt het nu eenmaal bij mij. 

Iphone 11 max pro foto’s.

Tas inpakken…. welke lens neem ik mee? ‘Ik zou niet te lang wachten’ klinkt het van beneden. Ik kijk snel naar buiten het begint al meer te glinsteren. ‘Okay focus…wat neem ik mee?’

Geen zin in die zware 70-200 maar ik wil wel kunnen inzoomen. Normaal neem ik de 24-105 mee maar al een paar keer had ik er de balen van dat ik geen telelens bij me had voor landschap. Dus deze keer besluit ik alleen de 70-300, mijn oude lens, mee te nemen. Een stuk lichter. Hmm… de kwaliteit is niet zoals de 70-200 maar dat is dan maar even niet anders. F5.6 bij optimaal inzoomen dus minder zachte achtergronden als ik zou willen. Aangezien ik aan intieme landschapsfoto’s denk, met veel detail, is dat deze keer wel in mijn voordeel. Als alles met rijp bedekt is wil ik juist veel detail in de beelden. Dus die keuze is gauw gemaakt. En één macro lens mag mee.

De Helios Petzval is ook lekker licht en ik had zin in vervreemding met glitters. Lekker 2 uitersten. Op het laatste moment dacht ik er nog aan om een variable ND filter mee te nemen (Benro SHD NDX-HD LIMIT ULCA WMC Filter) voor het geval ik ook wilde gaan filmen. Vooral niet mijn step-up filter vergeten die mijn 67 mm van de 70-300 verbind met de 77mm van de filter. Die fout heb ik al eens gemaakt. Onderweg in de auto schiet het me te binnen dat is alsnog iets vergeten ben. Namelijk de macro voorzet lensjes voor de helios. Ach het meeste effect heb je toch zonder die voorzetmensjes dus je doet het er maar mee Gulickx.

Iphone 11 max pro foto’s.

Onderweg valt het me op dat het richting de Utrechtse heuvelrug al veel minder wit is. Ook al was het bij ons aan het dooien het was nog goed wit. Ik bedenk me dat in de schaduwrijke plekken vast nog genoeg rijp is. Bij Amerongen aangekomen pak ik snel mijn spullen en ga op pad. Het is al behoorlijk druk maar ja dat heb je dan ook als je pas om half 11 in het bos bent. Zeker in deze tijd met Corona. Met mijn camera om mijn nek ga ik richting mijn favoriete plek. Het licht is fantastisch. Er is nog zeker genoeg rijp maar al gauw gaat het motregenen. Balen, maar het is niet anders. Druppels vind ik ook geweldig. Ik schiet er maar wat op los en probeer van alles uit maar vooral geniet ik ervan om in het bos te zijn. Ik loop mijn rondje richting de eenzame eik. Ik pak mijn iPhone erbij want soms vind ik die gewoon de situatie veel beter weergegeven. Vooral op dat schermpje ziet het er altijd fantastisch uit. Ik word er altijd blij van wat dat betreft hoef ik niet altijd mijn camera bij me te hebben.

Iphone 11 max pro foto’s.

Achterom kijkend zie ik plotseling hoe alles begint te verdampen door de zon en omhoog stijgt en dat ziet er zo mooi uit dat ik besluit terug te lopen. Geweldig wat sprookjesachtig. Ik loop nu ook tegen de zon in terug waardoor je de damp nog beter kan zien maar ook glinstert alles prachtig. Overal zonneharpen. Ik ben betoverd. Het licht is inmiddels behoorlijk fel. Het contrast en de details in de foto verdwijnt wat. De mist gaat bijna over in het licht. Dat is jammer want ik wil juist die damp vast leggen op de foto. Dan zie ik ineens een heel mooi ‘dampend’ slingerpaadje.

Ik zie een prachtig ‘dampend’ slingerpaadje.

Ik bedenk me dat dat misschien wel mooi is om te filmen en haal daarvoor mijn variable ND filter (Benro SHD NDX-HD LIMIT ULCA WMC filter) tevoorschijn. Het licht wordt hierdoor mooi getemperd. Ik ben niet erg stabiel dus besluit weer snel te gaan fotograferen. De filter laat ik er maar op. En wauw wat een verschil met dat filter. Ik werk in het bos niet vaak met filters zelfs geen polarisatie filter. Nu maak ik ook niet zo veel ‘scherpe’ foto’s in een bos. Meestal maak ik ICM (intentional camera movement), abstracte beelden. Dan gebruik ik de filter natuurlijk om mijn sluitertijd langer te krijgen en let ik op een andere manier op detail. Het blijkt vooral makkelijk dat ik aan het filter kan draaien en niet gelijk de sluitertijd hoef aan te passen en zo snel kan variëren. Maar ook heb ik het gevoel dat ik meer contrast kan krijgen zonder dat ik gelijk de hele foto donkerder moet maken om de damp goed te zien. Ik ben in mijn nopjes. Weer wat geleerd. Ik vergeet dit soort dingen zo vaak omdat ik er niet genoeg mee werk in dit soort situaties.

En dan komt er uit de nevel een figuurtje lopen.

Ik loop het laantje in en begin te fotograferen. Liggend beeld…. Staand beeld. De voorkeur gaat al gauw naar liggend omdat er dan meer te zien is van de omgeving en de damp. Maar ik probeer het altijd. Ik besluit helemaal in te zoomen en mijn camera weer te draaien naar de portretstand (staand beeld) want achterin zie ik een mooie nevel tussen de bomen. En dan komt er uit de nevel een figuurtje lopen. Oooh….. gaaaaaf. …ik ben gek op silhouetten.

iso 250   300 mm   F9   1/80

Dit is wat ik wil maar helaas loopt te persoon te snel. Weg is hij. Dan maar even wachten en hopen dat er meer mensen komen. Voor het eerst ben ik blij dat het drukker is in de bossen sinds Corona want normaal gesproken kom je geen kip tegen in dit deel en nu lopen er aardig wat mensen. Ik kan mijn geluk niet op want er komen ineens twee mensen aan met een hond.  Snel ren ik wat naar voren richting een dennenboom die vol zit met druppels. Een eerdere ervaring met bemoste bomen, omringt met bokeh, staat nog in mijn geheugen gegrift. Ik maak de compositie zo dat de personen midden in het witte vlak van de nevel zitten. Helaas zit er ook een storende tak in mijn beeld vlak bij de personen. 

iso 250   300 mm   F9   1/80

Tegelijkertijd probeer ik gebruik te maken van de takken vol druppels van de boom hopend op bokeh in de voorgrond. Een heel klein beetje komt het al in beeld. De 70-300 heeft het moeilijk met scherpstellen dus ik besluit al snel met de hand scherp te stellen. Dat maakt het er niet makkelijker op. Voor scherpe silhouetjes is het een must om nu met de hand scherp te stellen want anders pakt deze lens de bomen ervoor. Om de tak kwijt te raken moet ik ook op een ander punt scherpstellen of een ander standpunt innemen. Het blijft een zoeken. Het eerste bokeh wat erin komt zit dicht bij mijn lens en is mooi zacht maar het is te weinig naar mijn zin. Ik wil dat de hele foto lichter wordt. Links is al prachtig met al dat geglinster op de takken en de damp maar de voorgrond en het rechter deel is redelijk donker. Ik besluit op een andere plek, meer naar rechts, door de boom heen te schieten en dit geeft meer het gewenste resultaat. Het is echter niet makkelijk om het bokeh in beeld te krijgen en de figuurtjes in het wit te krijgen en ook nog eens het bokeh eromheen te zetten. Uiteindelijk is mijn compositie naar mijn zin maar ik vind het bokeh te druk.

iso 250   195 mm   F9   1/80

Ik besluit mijn diafragma van F9 te verlagen naar het laagste diafragma wat bij volledig inzoomen F5.6 is en ja hoor dat is wat ik wil. Maar ik baal als een stekker want ze zijn al uit het wit verdwenen en ik kan niet anders gaan staan. Maar dan ineens duiken ze weer op ook precies weer in een wit deel en ze zijn beter te zien. Ik sta wat te klungelen met het handmatige scherpstellen en probeer de vrouw los van de boom boven haar te krijgen maar dit kan niet zoals ik het wil. Dus ik druk een paar keer af en hoop dat het scherp genoeg is.

Ik kijk door de zoeker van mijn Nikon Z6 en zie dat er wel een mooie bijzit. Altijd fijn dat je in deze zoeker kunt kijken om het resultaat te zien. Op het schermpje is dat toch lastiger beoordelen.
Erg blij met het resultaat en een grijns op mijn gezicht loop ik ze tegemoet. Soms weet je gewoon ‘dit is hem’. Ik kom langs het echtpaar.

‘Mooi is het he?’ Zegt de vrouw. ‘Je kunt nu vast mooie foto’s maken’. Met een smile van oor tot oor zeg ik dat dat zeker zo is en dat ze mijn figuranten waren, de kerst op de taart. Ik laat het haar zien maar natuurlijk is het niet goed te zien op het kleine schermpje. Ze lacht en we wensen elkaar nog een fijne dag verder. Op roze wolkjes loop ik naar de auto terug. Het was een goed besluit om te gaan. Thuis gekomen zie ik in lightroom ook nog eens een heel klein fijn silhouetje van een vogel in het takken deel. Ik zie nu ook pas dat daar de kromme tak is terecht gekomen. Voor het mooie zou ik die weg moeten klonen maar ik heb het  (nog) niet gedaan. 

 

iso 250   195 mm   F5.6   1/80

Instagram
LinkedIn
LinkedIn
Share
RSS

Privacy Preference Center

error: Content is protected !!