In beweging.....

Nu maanden verder gaan mijn gedachten weer naar die 2 jaar geleden toen ik een nieuwe uitdaging nodig had en ik weet dat als ik in beweging wil komen de beste methode is om te letterlijk te gaan bewegen en in mijn geval is dat wandelen. Zo vaak mogelijk in de week. Het klinkt misschien raar maar ik kan het iedereen aanraden als je vast zit in een (creatief) proces of in je leven. Ga bewegen. Zo zet je letterlijk de dingen in je leven in beweging. Tijdens mijn wandelingen worden creatieve processen in gang gezet. Al wandelend op de dijk zag ik mijn nieuwe uitdaging in de Lensbaby, en daarbij zag ik ook het gat in de markt van de Lensbaby. Ik sprong er in en de rest weten de meeste van jullie wel. De workshops zijn succesvol en zo ontzettend leuk om te doen. Ik ben blij dat ik toen niet getreuzeld of geaarzeld heb door onzekerheid maar mijn gevoel heb gevolgd.

Nu terugkijkend in de jaren zie ik ook in de fotografie mijn onzekere momenten. Maar er was een ding waar ik niet onzeker over was en dat was macrofotografie. Zodra ik de macrofotografie ontdekte en op pad ging met de camera was ik een met de camera en de natuur, ik voelde me zeker. Ik was gelijk in de ban van onscherpte. Hoewel ik de eerste reacties met spanning afwachtte op mijn onscherpe foto’s voelde ik de kracht van die beelden en wist dat ‘onscherpte’ groot zou worden in de fotografie. De reacties waren gemengd maar ik wist ook dat die gingen veranderen en dat er steeds meer waardering voor zou komen. De niet begrepen reacties maakten mij niet uit, ik was en bleef blij met die foto’s. Als het zo sterk voelt dan weet ik dat ik helemaal vanuit mijn hart werk en dat dit het is wat ik nu moet doen. En het is fijn om nu terug te kijken en te zien dat ik deze keer vooraan gelopen heb bij het ontstaan van de onscherpe fotografie in de macrowereld omdat ik wel mijn intuïtie volgde en mij niet af liet schrikken door de omgeving, door reacties van mensen die er nog niet klaar voor waren of het gewoon niets vonden. Net zoals de ‘modemerken’ waar ik voor werkte nog niet klaar waren voor de trendy ideeën.

En ik vind macrofotografie nog steeds fantastisch. Maar toch… waarom voel ik dan al zo lang een voor mij onbegrepen verlangen…. Ik wil zo graag iets anders, iets wat nu bij mij past met de kennis die ik nu heb. Nog meer vrije expressie, maar hoe? ‘Je bent er helemaal klaar voor’ schiet er door mij heen. Maar waar klaar voor?…. geen idee wat mij te wachten staat. Alweer zo’n voorgevoel wat ik nog geen plek kan geven.

Maar dan…. mei dit jaar komt er tot mijn grote verrassing een mailtje in mijn inbox. Van de Fotobond van Gelderland Zuid. Of ik interesse had om een afdelingsmentoraat Natuurfotografie te begeleiden vanaf oktober. Dit houdt in dat ik een jaar lang een groep mensen mag begeleiden om een eigen gekozen creatief doel te bereiken op het gebied van natuurfotografie. WAT?? Ikke. Ik werk alleen met macrofotografie? En natuur is wel heel breed. Van diep in mijn buik voel ik ineens een ongekend verlangen opborrelen…’Ja ik wil, ja ik wil’. Maar mijn hoofd zegt… ‘nee echt niet, dat kan je niet’. Maar ik krijg vlinders in mijn buik en alles begint te stromen. Is dit het dan? Ik vind het doodeng maar zo gaaf dat ze mij gevraagd hebben. Ik stap deze keer resoluut over mijn onzekerheid heen omdat ik voel dat ik dit voor mezelf heel erg nodig heb al weet ik nog niet waarom en zeg JA. En ik voel me zo blij.

Vanaf dan gaat het als in een stroomversnelling. Ik besluit weer te gaan wandelen in de ochtenden om zo in beweging te komen. En ik geniet met volle teugen ieder keer weer als ik loop. Zoveel wensen die toch ergens onbewust liggen opgeslagen schieten weer door mijn hoofd. Maar ik liet ze steeds als verlamd liggen. Of ik heb ze wel uitgeprobeerd maar was het de tijd toen niet omdat het me geen energie gaf. Voor het eerst sinds jaren loop ik naar mijn statief en gooi hem over mijn schouder. Het voelt nog wel wat onwennig maar ik denk dat we wel maatjes kunnen worden. Gewapend met statief en de Lensbaby doe ik de eerste pogingen in de landschap-fotografie. Ik wordt al wat blijer maar die kriebels in mijn buik zitten er nog niet. Het is in ieder geval ‘anders’ en het past gevoelsmatig bij mij.

‘Beweging’ blijft er maar door me heen gaan. Ik moet iets met beweging. Ik begin te experimenteren met multi-exposures van bomen. En op zo’n manier dat er beweging in lijkt te zitten maar zonder de camera echt te bewegen. Ik krijg er mega veel energie van en er lijkt ook energie uit de beelden te komen voor mij. En dan…. de eerste foto’s plaatsen op Facebook. En ik kijk naar de foto en denk oeh dat gaan veel mensen niet snappen en tegelijkertijd…. yes leuk ik ben zo benieuwd. Heerlijk die verschillende reacties. Dat triggert me weer. En ik ben nog verbaasd hoeveel mensen het wel waarderen, super leuk. En ik snap de ‘onbegrepen’ reacties helemaal. Na een paar keer op pad te zijn geweest naar de bossen krijg ik steeds meer de behoefte om reflecties van water vast te leggen in de vennen die daar ook aanwezig zijn. Eerst in combinatie met bomen. Daarna focus ik me alleen op het water als ik een keer met mijn Lensbaby Velvet 56 in onze tuin aan het experimenteren ben. Ik vind het geweldig hoe zacht de Velvet 56 het water vastlegt. Daar wil ik meer mee. Je ziet wat het is en toch weer niet. Het wordt abstract en dat concept triggert me en houdt me steeds weer bezig.

Dan moet ik op pad voor het magazine ‘de Naober’ voor een artikel van Jaq.P. Thijsse over de IJssel waar ik samen met de schrijver Wim Huijser aan werk. Vroeg in de ochtend sta ik aan het water en maak ik eerst netjes de foto’s voor het blad met een vallende ster als cadeautje. Als ik klaar ben met mijn wandeling in dat gebied ga ik met een camera en statief nog een keer naar het water. Op de pier sta ik naar het water te kijken, denkend aan de oude prentjes van Jaq. P. Thijsse en zijn oude boek ‘Onze Groote rivieren’. Ook hoe zijn naam meerdere keren in mijn leven terug komt en ik ben benieuwd waarom? Is dit toeval?2 jaar geleden gaf ik namelijk mijn eerste workshops in een van mijn favoriete parken. Het Jaq. P. Thijsse park. Vorig jaar zomer stond ik op de dijk bij Varik om een prent uit het boek van Jaq. P. Thijsse in dezelfde compositie te fotograferen. Het was de bedoeling om prent en foto naast elkaar te plaatsen in een artikel. Dit was echter een gewone landschaps foto. Het artikel is nooit geplaatst maar het schiet door mijn hoofd als ik daar bij het water sta. En weer sta ik aan de waterkant door Jaq. P. Thijsse. En dan beginnen er langzaam kwartjes te vallen. Ik voel mezelf weer in Varik op de dijk staan en ik weet nog dat ik op dat moment dacht dit wordt belangrijk, maar ik dacht dat het om de serie ging die er eventueel zou kunnen komen in het blad. Ik kijk weer naar het water en er komen verschillende woorden binnen, beweging, rivieren, horizon, water, oude prenten. Klik….. Die sfeer wil ik met water combineren. En ik begin te experimenteren en maak vele foto’s, maar ik kan ze niet goed terug kijken op het cameraschermpje door de zon. Thuis gekomen ben ik blij verrast als er een foto bij zit die deze sfeer voor mij uitstraalt. Hij is niet perfect maar voor mij op dat moment wel. Dit is wat ik ga doen. De Rivieren van Nederland fotograferen, op mijn manier. Een oud prentenboek in een nieuw jasje steken. En wie weet waar het heen gaat. Dit is mijn nieuwe weg te gaan en ik voel de vlinders weer in mijn buik.

En in al die 8 jaar dat we hier nu wonen bij de Waal heb ik nog nooit de Waal bezocht. Vele keren keek ik verlangend naar de strandjes beneden als ik over de brug reed bij Beneden Leeuwen maar nog nooit heb ik de moeite gedaan om ze te bezoeken. Ik ben een ‘bosmens’ zei ik altijd tegen mezelf. Maar de eerste keer dat ik via de weilanden naar het water loop en daar aankom, en de stilte en energie daar voel is het als thuiskomen. Die rust, de sereniteit….water…..beweging.

Ik kom terug in het heden en kijk naar de foto voor me. De transparantie van het kolkende water over de stenen aan het einde van de krib en een vage horizon. Als vanzelf gaat mijn hand naar het cropvierkantje in lightroom en ik maak een vierkant van de foto. Wat doe ik nu? Ik vind het doodeng om er een vierkant van te maken. Stel dat ik nu net een mooi stukje in de foto mis. Maar terwijl ik naar het beeld kijk met die vage horizon voel ik… het is goed. Dit is hem. Minimaal en alle aandacht naar de transparantie en de beweging en de glinstering op het water. En die horizon zo vaag. Dit is wat ik moet laten zien en geen afleiding. Het lijkt of ik naar een schilderij in een museum kijk. En ik voel me zo blij worden. Weer een overwinning. Ik crop nooit mijn foto’s met macrofotografie. Ik denk dat het komt door mijn grafische achtergrond. Ik moet het complete plaatje zien, ik kan niets wegdenken. Maar door zo strak te denken heb ik dat ook vastgezet in mezelf. Croppen past niet bij mij….. Ik voel de innerlijke strijd maar besluit hem op facebook te zetten ik ben er zo blij mee.

Even daarna komt er een berichtje bij me binnen van een vriendin. Ze kan foto’s lezen en een foto van mij aan de rivier had haar al meerdere malen bezig gehouden door de horizon in de foto. Ze kreeg het niet helder totdat ze een andere reactie zag bij mijn vierkante foto. Wat ook over de horizon ging. En ineens krijgt ze een woord binnen ‘begrenzing’. ‘Ik wist wel wat het moest betekenen’ zegt ze in het berichtje naar me. Ik sla dicht maar voel dat het zo is. Ze stuurt ook een link mee met daarin het liedje ‘The rivier is flowing and growing, flowing and growing, back to the sea…’ ze had het gevoel dat ze me dit door moest geven. Ik zet de muziek aan en kijk naar een onduidelijke video waarin ik water zie kolken en midden in het water zie ik een stuk wat voor mijn gevoel tegen de stroom in gaat. En het woord begrenzing komt weer door me heen. De tranen rollen over mijn wangen als ik voel dat nog meer kwartjes gaan vallen.

Ik was al die tijd tegen mijn eigen stroom aan het inzwemmen. Daarom kon ik niet zien welke kant ik op moest gaan. Ik beperk me met gedachtes die ik heb vastgezet waardoor ik mezelf niet de ruimte geef om verder te groeien en te experimenteren. Gedachtes als: Ik ben van de macrofotografie. Landschap past niet bij mij. Dat kan ik niet. Ik ben van de softe foto’s. Uitgesproken of donker past niet bij mij. Wat zullen ze wel niet denken? Ach je kent ze vast, die stemmetjes in je hoofd.

Ik had voor mezelf vooral de ‘juiste’ reden nodig om de macrofotografie los te laten en verder op onderzoek uit te gaan. En het mailtje van het mentoraat had dat doorbroken. Want ik moest nu wel breed denken 😉 nu werd dat van mij verwacht. Ja die kronkels in mijn hoofd……Een creatieve explosie is nu begonnen waarin ik heerlijk los ga en geniet. Ongeacht wat anderen van de foto’s vinden. Ik vind het geweldig als mensen eerlijk zeggen wat ze ervan vinden. Het is verfrissend maar ik ga mijn eigen gang. En mijn perfectionisme heb ik hierin ook los gelaten. Het moet niet perfect, de juiste energie moet erin zitten dat is wat ik voel. Waarom? Ik weet het niet maar ik vertrouw er deze keer maar op en ik zie het vanzelf wel of het zo is.

Ik vind het leuk om mijn nieuwe creatieve ‘ontdekkingreis’ te delen met jullie maar misschien zet ik het nog wel meer voor mezelf op ‘papier’ om zo later nog eens terug te lezen en te zien hoe mooi iets kan groeien als je het de kans geeft. Denk niet te snel op werkgebied dat je niet goed ben in wat je doet maar misschien zit je wel op een verkeerde plek en past het niet bij jou en is het tijd om verder te gaan kijken. Iets af te sluiten om naar iets nieuws opzoek te gaan.Ik hoop dat jullie het leuk vonden om een stukje met me mee te lopen. Ik heb mezelf een aantal doelen gesteld dit jaar net zoals in het mentoraat. Ook iets nieuws voor mezelf aangezien ik dat nog nooit heb gedaan met fotografie tot nu toe.