Het is alweer even geleden dat ik een blog geschreven heb. Om daar tijd voor te maken lukt me op de een of andere manier nooit zo snel. Maar daar heb ik ook wel een ‘geldige’ reden voor. Ik wil zoveel (leuke) dingen doen dat ik altijd tijd te kort kom. (Her)ken je dat?
Er is inmiddels al zoveel gebeurd en dat creatieve koppie van mij staat eigenlijk nooit stil. Misschien is dat soms wel een probleem want ik wil dan zoveel dat ik het even niet meer helder krijg en ik prioriteiten moet stellen en daar ben ik nu net niet zo goed in. Deze blog ben ik dan ook al wel 3 keer begonnen…..
Om even terug in de tijd te gaan. Creapixperience 5 Maart 2016. Dat was een waanzinnig mooie ervaring voor mij. Ik liep over van enthousiasme om te delen met jullie en dan ga ik lekker ratelen. Je zou bijna denken dat ik altijd zo ‘druk’ ben en snel praat, maar mijn lief thuis weet wel beter. Geloof het of niet, ik kan ook heeeeel rustig zijn. Maar mijn enthousiasme gaat altijd met me aan de haal. Dat krijg ik niet uit dit beestje. Dat wil ik ook niet, zo ben ik.
En ook nu is er weer zoveel te vertellen en ben ik zo enthousiast, maar ik vrees dat het niet allemaal gaat lukken in een keer. Goede reden om nog een blog te schrijven toch?
Het was en is nog steeds een super lekker voorjaar met workshops. Ik ben misschien minder daarmee naar buiten gekomen dit jaar en dat komt niet doordat ik zelf met beweging bezig ben en minder met macro maar ik was ten eerste een beetje media moe en had even geen zin meer om ‘mee te doen’ met dit alles. Daarnaast heb ik mijn oude werk weer opgepakt in de mode sinds afgelopen november. Dat zijn kort periodes door het jaar dus prima te doen naast fotografie.
Ik had tegen mezelf gezegd dat ik dat nooit meer zou gaan doen. Daarmee zette ik mezelf wel helemaal vast. Ik wil workshops geven omdat ik het super leuk vindt om te doen en om mijn passie te delen maar de druk van ‘het ervan rond moeten komen’ vind ik niet fijn. Ik moet vrijheid blijven voelen in de fotografie. En alleen van workshops rondkomen is nu eenmaal niet makkelijk, helemaal niet als je van kleine en persoonlijke groepjes houdt en dat doe ik en dat wil ik kunnen blijven doen. Die keuze om terug te gaan in de mode is zo goed geweest, op de een of andere manier kwam ik in een enorme creative stroom terecht en voelde ik weer zoveel vrijheid. Er worden dan weer andere creatieve kanten van mij aangesproken en dat is zo fijn. En dat kan ik ook in mijn fotografie gebruiken. Ik geniet er van om naar exposities te gaan van mensen die ook met hun passie bezig zijn. En dat kan iets totaal anders zijn dan fotografie. Mijn fotografie heeft daar alleen maar een boost van gekregen en dat zal zo doorgaan.
Ik geef toe dat ik er soms ook onrustig van wordt, al die creativiteit. Ik heb een beetje het gevoel dat ‘the artist’ in mij is wakker gemaakt op een breed terrein en aan de weg wil timmeren…zo van hé jij daar ik kan nog meer…. En al die tijd hield ik dat weer eens tegen maar nu niet meer…….. Om maar bij het begin te beginnen….
In maart kreeg ik zo’n mooie eyeopener en het was ‘moeder natuur’ die mij wakker maakte. Of eigenlijk eerst mijn vriendin, Willemien. Het is zo’n mooi verhaal of misschien moet ik zeggen ‘ontmoeting met de natuur dat ik het graag met jullie delen.
Ik was met Willemien onderweg naar Poelgeest toen we spontaan besloten om eerst naar Katwijk aan zee te gaan. Even lekker uitwaaien met de wind in de haren en kijken of we iets met lange sluitertijden konden doen. Het was heerlijk maar algauw zaten we met thee, koffie en taart in een strandtent te kletsen. We hadden elkaar een tijd niet gezien dus er was veel gebeurd en te vertellen aan elkaar. We kregen het over creativiteit, fotografie en groeien. Mag je vanzelf groot zijn en groeien? Dat klinkt als een rare vraag… maar voor mij is dat niet zo. Ik beperk mezelf soms in mijn groei omdat ik vind dat ik ‘dingen’ eerst moet afmaken voordat ik weer aan andere bezigheden begin. In de mode werkte dat weer anders. Ik zag trends al aankomen maar dan was het nog te vroeg voor de bedrijven waar ik voor werkte. En in plaats dat ik dat als een mooie gave zag was het voor mij een frustratie omdat er niets mee werd gedaan, dus een falen. Maar ik had ook kunnen bedenken dat ik het eens op een andere plek moest gaan zoeken. ‘Hoger op’ lees groeien.
Ook mijn verdere creativiteit in mijn leven. Ik vind zoveel leuk, en veel lukt me ook als ik mijn zinnen ergens op zet, maar als het me te makkelijk afgaat dan heb ik een nieuwe uitdaging nodig. Ik zag dat als een tekortkoming. Maar… zegt Willemien, je bent nu eenmaal een initiator en zet dingen neer en dan ga jij alweer verder en de rest pakt het dan op, dat hoort bij jou. Dat ben jij en zo groei jij.
Dat heeft mij erg geholpen om mezelf anders te gaan zien. Ik voelde me namelijk best schuldig dat ik altijd opzoek was naar andere dingen die ik voor mijn gevoel nooit genoeg afmaakte en altijd alles tegelijk wilde doen dus niet goed genoeg in mijn beleving. En om heel eerlijk te zijn voelde ik alweer een nieuw verlangen in creativiteit aankomen die ik eigenlijk ook weer aan het wegdrukken was. Ik mag niet teveel tegelijk doen van mezelf. Ik ben in mijn fotografie misschien daarom ook wel altijd een specialist geweest, dat was veilig en duidelijk voor mezelf. Maar het is achteraf ook de juiste weg geweest. Altijd mijn focus op de macro en daar wil ik dan alles uithalen. Totdat ik echt iets nieuws nodig heb en zoals de meeste van jullie weten, kwam de Lensbaby daarna en daarna mijn bewogen Waalproject die nog lang niet klaar is en gelukkig maar. Ook hierin wil ik dan alles uithalen wat erin zit en precies weten wat ik waar moet doen door veel te experimenteren. Maar ik heb wel mijn balans tussen alles moeten vinden afgelopen maanden. Het zat me in de weg dat ik meerdere dingen tegelijk deed, zou dat wel lukken. Deed ik het allemaal nog wel goed genoeg dan. Want ik wil me het liefst 200% geven. Ik was bang dat ik steken zou laten vallen. Maar wat een onzin is dat. Tuurlijk kan ik dat. Passie blijft passie en enthousiasme blijft enthousiasme.
Opgelucht en weer helemaal borrelend van energie en creativiteit zit ik in de auto en rijden we voor het eerst richting Landgoed Poelgeest. En wat was het geweldig mooi daar. Het weer, maar ook het witte anemonen tapijt was adembenemend en we waren beiden helemaal in ons element. De energie was zo mooi daar in het bos.
Na een half uur op de grond te hebben gelegen sta ik op en valt mijn oog op iets wat 20 meter verderop staat, in het donker onder een boom. Het lijken anemonen maar er steekt zoiets langs uit dat ik me afvraag wat voor een bloem dat is. Dat kan geen anemoon zijn zo groot als hij is. Nieuwsgierig loop ik erop af, en ik voel de opwinding maar kan niet verklaren waarom. Mijn verbazing is groot als ik zie hoe een anemoon er hoog bovenuit toornt. In volle glorie staat ze daar te stralen. Dus ik plof op de grond met mijn camera in de aanslag. Als ik door de lens kijk denk ik, hè wat jammer ze is vies of ziek ,wat heeft ze nu voor een vlekjes? Als ik dichterbij kruip wordt mijn verbazing nog groter. De bloem is wit met groene stippen en ‘toch’ zo perfect. Ik krijg kippevel. Ik heb het gevoel dat ik echt iets bijzonders zie. Zullen er nog meer van deze anemonen zijn. Ik heb er nog nooit een gezien. Ook niet toen ik s’avonds op internet gezocht heb. Ik ben benieuwd of jullie er wel eens een gezien hebben?
Ik geniet eerst in stilte van dit bijzondere moment en die bijzonder bloem. Ik word emotioneel maar weet niet waarom. Of eigenlijk….. toch wel…..? Ik roep mijn vriendin dat ze echt even moet komen kijken om foto’s te maken. Ze is ook helemaal verbaasd en maakt een paar foto’s maar zegt al snel met een grote smile. ‘Ik stop ermee’, deze bloem is voor jou bedoeld’. Je mag groeien en groot zijn. Doen wat je wilt doen. Deze bloem verteld je dat. En daar is…… de bevestiging. Ik voelde het al maar nu Willemien het zegt voelt het als een bevestiging. Als ik er weer aan terug denk krijg ik weer kippenvel. Hoe bijzonder is het als je het over groot zijn hebt en groeien, en je ziet dan zo’n grote en aparte anemoon staan die je nog nooit in je leven hebt gezien. Als we goed kijken en luisteren, zien en horen we hoe ‘slim’ de natuur is en wat het ons wil vertellen. Ik kan het nog niet geloven. Vandaar natuurlijk de foto’s als bewijs voor jullie 
Inmiddels zijn we alweer weken verder. Ik borrel en ik bruis en ik stuiter. Ik mag en kan (bijna) alles tegelijk Ik heb weer nieuwe workshop data op de website staan. Ook geef ik in September workshops in de Hortus Botanicus in Amsterdam wat ik super leuk vind. Dit, ook in samenwerking met Roots. Zie vorige blog. En er komt hopelijk morgen op de site weer een nieuwe workshop type bij. Het is helaas geen beweging zoals misschien vele hopen. Daar ben ik zelf nog niet klaar voor. Ik wil er nog meer induiken en misschien kan ik het dan volgend jaar met jullie delen. Ik merk ook dat ik iets voor mezelf nodig heb en dat is dit voor mij op het moment. Ook daarin zijn er voor mij nog veel spannende momenten die ik snel hoop te kunnen delen met jullie.
Maar er is nog meer. Ik heb gehoor gegeven aan mijn creatieve verlangen op een ander gebied dat wakker wilde worden. En ik beloof jullie in mijn volgende blog daarover te vertellen. Ik hoop dat dat niet weer zo lang duurt omdat ik zo druk ben met al die leuke dingen;-)
Deze nieuwe passie/hobby zal mijn fotografie ook weer een andere boost gaan geven. Eigenlijk is hij ontstaan vanuit mijn fotografie dus het zal elkaar zeker gaan versterken. Ik houd jullie nog even in spanning. Het is zo heerlijk om aan je verlangen toe te geven, die creativiteit moet eruit. Op meerdere manieren. Waarom kiezen als het niet nodig is.
Ik hoop dat jullie ook je hart en verlangen volgen als dit ook maar even mogelijk is. Groei en bloei…. het is zo belangrijk en heerlijk. Wie weet zien we elkaar een keer op een workshop en zie ik je zelf groeien en bloeien in de natuur. Dat zou mooi zijn.
